LaTeX - Rysowanie odcinków/prostych poziomych, pionowych i ukośnych

Wpis ten poświęcam tematowi rysowania linii prostych w dokumentach Latex. A zatem spróbuję pokazać, jak wprowadzić ukośną, pionową czy poziomą linię o zadanej długości, która może bardzo dobrze sprawdzać się jako eleganckie separator treści.

O czym tak właściwie powiemy?

Na wstępie należy wspomnieć o tym, że zagadnienie rysowania linii prostych jest częścią szerszego tematu tworzenia obrazów w Latex-u, jednak nie do końca o tym będzie ten artykuł. Przede wszystkim z tego powodu, że w tym kontekście jeszcze nie przyszło mi się zabierać za ich wykorzystywanie. Spróbujemy wstawiać je bezpośrednio w treść dokumentu, nie tworząc z nich złożonych komponentów, a jedynie wprowadzać w roli separatorów, podkreśleń, odkreśleń itp.

Jak rysować proste w Latex-u?

Do rysowania linii prostych w dokumentach Latex służy polecenie \line, która przyjmuje dwa argumentu: Jak widzimy, pierwszy argument, jest złożony z dwóch wartości - współrzędnych kierunkowych. Im właśnie należy przyjrzeć się bliżej, ponieważ stanowią one tak naprawdę meritum tego zagadnienia. Podajemy również długość tej linii, co jest w pełni zrozumiałe, choć powinno się też nasunąć pytanie, czy to tak naprawdę linia, czy odcinek? Formalnie rzecz biorąc, jest to oczywiście odcinek, ale podążając za nazwą dyrektywy tworzącej ten obiekt, nazywajmy go dalej linią.

Czym są te współrzędne kierunkowe?

Współrzędne te oczywiście decydować będą o położeniu prostej w płaszczyźnie dokumentu. Rzecz w tym, że przyjmują one wartości całkowite z przedziału od -6 do 6. Zatem możemy za te współrzędne podawać jedynie liczby całkowite i to w bardzo krojonym zakresie! Mało tego, dobierając współrzędną x oraz y, musimy zrobić to tak, by nie miały one ze sobą innych wspólnych dzielników niż 1 (zatem powinny być wobec siebie względnie pierwsze). Możemy więc wybrać np. pary współrzędnych (1,0), (1,1), (3,4), ponieważ ich jedyny wspólny dzielnik to 1, natomiast nie powinniśmy obierać np. (2,2), czy (3,6), gdyż mają one jeszcze jeden wspólny dzielnik (kolejno 2 i 3). Może się to wydawać zagmatwane i niepotrzebne, tak jednak nie jest. Powód jest prosty i logiczny - każdej współrzędnej, której składowe nie są względnie pierwsza, odpowiada para współrzędnych mających najwyższy dzielnik 1, więc nie wnoszą one nic nowego do zakresu możliwości rysowania linii. Np. współrzędnej (2,2) odpowiada (1,1) (odpowiada, czyli w naszym przypadku da w efekcie takie samo ustawienie linii prostej), zaś (3,6) odpowiada współrzędna (1,3). Przestrzegając tych wszystkich zasad jesteśmy w stanie narysować 25 linii prostych o różnym nachyleniu, co jeśli chodzi o podstawowe wykorzystanie ich w dokumentach, powinno w zupełności wystarczyć.

Jak je rozumieć?

Wiemy już jakie współrzędne możemy dobierać, a jakie nie. Pytanie teraz jak je rozumieć, żeby móc podać je świadomie i stosownie do istniejącej potrzeby. Otóż najprościej myśleć o tym, jak gdybyśmy mieli prostą, która zawsze przechodzi przez początek kartezjańskiego układu współrzędnych (punkt (0,0)), natomiast my podajemy jej współrzędne drugiego punku, przez który musi przechodzić i tym samym ustalamy jej nachylenie. Spójrzmy więc na poniższe przykłady:

Prosta pionowa

Prosta pozioma Prosta pochylona pod kątem 45 stopni Najbardziej skośna prosta w kierunku poziomym Najbardziej skośna prosta w kierunku pionowym

Co z tym separatorem treści?

Jak już wspomniałem we wstępie, proste te, szczególnie wygodnie stosuje mi się do separacji danych partii treści dokumentu, np. na ręcznie tworzonej stronie tytułowej. Taką poziomą prostą dobrze jest wycentrować: Czy nadać długość odpowiadającą szerokości modyfikowalnej części dokumentu: